BABALAR GÜNÜ

Her özel günün bir hikâyesi olduğu gibi babalar gününün de bir hikâyesi vardır. Şöyle ki; bazı araştırmacı tarihçilere göre ABD’de West Virginia’da yaşayan John Dowdy’nin annesi ölünce babası annelik ve babalık görevini birlikte yapıyor. Kohn babasının bu fedakârlığını görünce babası William Smart’a özel bir gün hediye etmek istemiş. Babasının doğum günü olan 5 Haziran’ın babalar günü olarak kutlanmasını istemiş ise de babalar günü ilk defa 19 Haziran 1910’da Washington-Spoken’da kutlanmış ve yaygınlaşmıştır. Babalar günü tarihi değişerek 1966 yılından sonra Haziran ayının 3. Pazarı olarak kararlaştırılmıştır.

Özel günler bazı insanlara göre kapitalist düzenin bir parçası gibi görünse dahi her gün değeri daha artan babalarımız için neden özel bir gün olmasın ki? Ailenin dayanağı ve temeli olan anne babaların tutumları yuvalarının devamında, çocukların yetişmesinde, soy ağaçlarının devamında oldukça büyük rol oynamaktadır. Bir aile ortak paydada toplansalar dahi üstlendiğimiz roller vardır. Aile değerlerinin korunmasında, sevgi, saygı, paylaşma gibi manevi değerlerin sonra gelecek kuşaklara aktarılmasında ebeveynlere büyük görevler düşmektedir. Evin dışında dişini tırnağına takarak çalışan, her türlü sıkıntıya göğüs geren babanın amacı; onları devlete, aileye yararlı, iyi karakterli, ayakları üzerinde durmayı başarabilecek şekilde yetiştirmekle kalmıyor. Çocuklarının geleceğini güvence altına almak, onları mutlu görmek, hatta öldükten sonra dahi onların yaşamlarını kolaylaştırıcı ortamı yaratmak gibi faktörleri, yine baba vazife edinir.

Baba her yaşta babadır. Okula başlamadan sabır ile bana okumayı öğretmesi ve okula hazırlıklı başlayarak okulda ilgi odağı olmamı sağlayan babamı nasıl unutabilirim? Her 23 Nisan Çocuk Bayramı beni çocukluğuma götürür. O dönemlerde ben en güzel rollerdeydim. Babam elinde benim hırkam (ya üşürsem!) ve fotoğraf makinesi kare yakalayabilmek için benimle bekler. 7 yaşındayım annem bana kendi kullandığı kremi vermediği için buruklaştığımı gören babamın akşamın ilerleyen saatinde bana krem almak için açık eczane aradığını. Özel ve iş hayatında dürüstlüğü ile tanınan babamın benim lise öğrenim yıllarımda kendi makam aracı ile okula gitmemi istemediği için bana her gün taksi göndermesini, Diyarbakır’ın dayanılmaz sıcağında üniversite tahsilimi yaparken otobüs ile okula gitmeme razı olamayan babamın yine her gün taksi ile okuluma gitmemi sağlamasını nasıl unutabilirim ki? Babamın, bir çocuk için unutulmayacak ve kendimi değerli kılacak davranışları bugünkü gibi hafızamda.

Artık yıllar geçti. Anne-babalığın tadına vardık. Yıllar geçtikçe annem ve babamın yaptıklarının görev olmadığını, acımasızca geçen yıllara rağmen halen çocuklarını kolladıklarını, çocuklarından hangisinin kendilerine ihtiyaçları olduğunda ona koştuklarını görüyorum.

Babalar gününde üzerimde halen gölgesini hissettiğim dayanağım babamın (İsmail Yıldırım), her yönüyle çocuklarıma örnek olacak ve onların geleceği için bütün şartlarını sonuna kadar zorlayan sevgili eşimin babalar gününü kutlarken; onlara sağlıklı uzun ömür diliyorum.

Eşimin hayat güzergâhının çiziminde birçok zorluğa göğüs gererek bu konuma gelmesinde temeli sağlayan rahmetli kayınpederim Fethi babama da rahmet diliyorum.

Bütün babaların babalar gününü kutluyorum.

“Elazığ’da İz Bırakanlar” isimli kitapta babama yer verilecekti. Evladı olarak benden de not yazmam istendiğinde duygularımı bir anda kaleme almış ve kitap basımı için göndermiştim. İşte bu ham duygularımı anlatan yazımı siz okurlarımla paylaşmak istedim.

Babamı ne çok da severmişim…
Her çocuk babasının her şeye ama her şeye gücünün yeteceğini düşünür. Ben de babamı tanıdığım günden beri her çocuk gibi aynı duyguları yaşıyorum. Evet, babam artık yaşlandı. Babam fiziken çökmüş olabilir. O, o kadar kuvvetli bir karakter ve mantığa sahip ki sırtımı yasladığım büyük çınarım babam. Onun gücünü sırtımda hissetmem, gölgesinin üzerimde olması o kadar değerli ki… O duyguyu asla yitirmek istemiyorum. Sözünü ettiğim çınar sadece bana mı gölge yaptı? Sadece bana mı sırtımı yaslattı, hayır. İşte güzellik buradaydı. Babam insan sever, babam başkalarının mutluluğu ile daha çok mutlu olmasını bilen, vatana- millete hizmet etmeyi görev edinmiş bir baba. Bu baba sülalenin, komşunun, çevresindeki birçok insanın babası olmuştur.
Babamı tanımlamak hem çok zor hem de çok kolaydır. Zordur çünkü o kadar çok özelliklere sahiptir ki saymakla bitmez. İnsani değerlere değer vermeyi babam ilke edinmiş ve bizi de bu anlamda yönlendirmiştir. Babamı anlatmak çok kolaydır çünkü babam net bir insandır, saydamdır, dürüsttür.
Anne ve babamın ilk çocuklarıyım. İlk torun, ilk yeğen olma avantajını yaşadım. Çocukluğum dönemimde birçok insanın sahip olmadığı imkânlara sahip olmama rağmen, şımarma lüksüm olamazdı. Babamın benden olgunluk beklediğinin farkındaydım, aksi bir şey düşünemezdim. Bu nedenle olacak ki ben çocukluğumdan beri olgun olmak zorunda kaldım.

İlkokuldan Üniversiteye kadar babamdan matematik, geometri ve divan edebiyatı konularında yardım aldım. Bu alanlarda da sınıflarımda sürekli söz sahibi oldum. Devamında da bana üniversitede matematik okumamı kesin tavsiye ederek mesleğimi seçme kararımı aldırttı.
6 kardeş aynı evde uyumlu, birbirimizi koruyarak büyüdük. Büyükler ve küçükler o kadar uyumlu yasadık ki. Büyüyünce anladım ki anne ve babam bize öyle bir rota çizmişler ki, öyle bir ortam yaratılmış ki o muntazam düzende kendimizi bulmuşuz. Büyük ve küçük kardeşler arasında saygı, sevgi dayanışmasının temeli o günlerde atıldı.
Diyarbakır yoluna gidiyorum babamın eserlerini görüyorum. Malatya yoluna gidiyorum babamın eserlerini görüyorum, Karayollarının bulunduğu kaldırımdan yürüyorum babamın eserlerini görüyorum. En önemlisi de babamın her birisi bir başka yönünü taşıyan 6 (kardeşlerimi) eserini görüyorum.
Babamı 2010 Ocak ayında kayıp ettik derken tekrar kazanmanın mutluğuyla onu daha çok seviyor ve ondan öğrenmek istediğim daha çok şeylerin olduğunun farkındalığına vararak öğreneceklerimi sıralıyorum. “Allah seni başımızdan eksik etmesin” örnek insan babacığım.