Evet bugün en özel günlerden birisi. Kurban Bayramı. Keşke çocuk olsam bayramı bayram sevinciyle yaşasam. Keşke bayramın anlamını sadece yeni kıyafetler giyinip eş, dost, akraba ziyareti olarak bilsem. Keşke bazı evlere kurban eti veya başka paket verdiğimizdeki teşekkür dolu bakışları, yapılan duaları hatırlasam, keşke bayram sabahını iple çeksem ki sabah kardeşler sıraya girecek annem ve babamın ellerini öperek onlar ile  bayramlaşmayı yaşasam. Ev halkının ve yakın akrabaların toplandığı bayramı gerçek bayram mutluluğu ile yaşatan bayramlar…….. Yıllar, bayramlar film şeriti gibi bazı anlar mutlu, bazı anlar buruk anılar ile gözümün önünden geçiyor. 

Resmi ve dini bayramları severdim. Çünkü her bir bayram ayrı anlamlara bürünmüştür. Milli duyguları uyandıran, gelenek, görenek ve birlikteliklerimizi tekrar yaşatan, o güzel bayramlar değil miydi? Özel günlerin çok abartılmadan anılması, o güne dair heyecanın yaşanılmasını yine severim. Bugün cümlenin fiilini değiştirerek bugünkü hislerimle özel günleri “severim” değil, “severdim” olarak ifade edebiliyorum.

Her Kurban Bayramı Elazığ dışında yaşayan kardeşlerim de Elazığ’a baba evine gelirlerdi. Çoğunlukla Ramazan Bayramlarında da bir şekilde bir yerde toplanılırdı. Evet, bugün de biz 6 kardeş ve eşler, torunlar, önce babamın mezarı başında toplandık ve sonra baba evinde buluştuk. Ev kalabalık ama ev boş sanki! Babamın gümbür gümbür sesi duyulmuyor artık. Oysa babamın en çok mutlu olduğu andı, çocukları ile bir arada olmak. Evlat olarak 6 çocuk, ancak o damatlarını ve gelinlerini de evlatlarından ayırmadı. Gelinleri veya damatları telefonda aradığında isimleri görür, mutluktan ağlar ve telefonu açardı. Kaç kayınpeder bu yoğun duyguyu yaşar ki!

Ağustos ayında Elazığ Hava limanında bir yolcu olarak görebildiğim aksaklıkları ve ihtiyaçları dilim döndüğünce gazetede yazarak ifade etmiştim. Aradan birkaç ay geçmişti ki Havalimanına gittiğimde yollarda asfalt çalışmalarının yapıldığını görünce Elazığlı olarak çok mutlu olmuştum. Derken oto park yeri çıkışının da değiştiğini fark ettim. Önceleri oto parktan çıkan araçların yola devam edebilmesi için tekrar terminal binasının önünden geçmesi gerekiyordu. Bu durum da zaten sıkışık olan trafiği iyice sıkıntılı hale getiriyordu. Bu basit değişiklik dahi yolcu ve karşılayanları rahatlatmış.

Artık bavul çekerken çekmeden dolayı tekerlerinin kırılma ihtimali kalktı. Yollar çakıl iken söylenerek yürüsek de ayıp bizim ayıbımız idi. Ama şehrimize hatta yakın illere gelen yolcuların o tıraş edilmiş yollarda bavul çekme çabaları ilk intiba için olumsuzluktu.

Elazığ halkı yıllarca hava alanı bekledi. Eski pist kısa idi. Önceki hava alanında gece uçuşları gerçekleşemiyordu. Oldukça fazla olan yolcu potansiyeline cevap veremiyordu. O yıllarda Elazığ Havalimanını Bingöl, Muş, Tunceli yolcuları da kullanmak zorundaydılar. Zamanı geldi rüya gerçekleşti. Diyarbakır yolu üzerindeki yeni havalimanı pisti ve terminal binası yapıldı.

Terminal binası daha büyük oldu. Pist daha geniş ve uzun oldu, Gece uçuşları artık gerçekleşebiliyor. Uçak sefer sayıları artırıldı. Yurtdışı uçuşlar gerçekleştirebilmekte. Özel havayolları seferler düzenleyebilmekte. Nihayetinde havaalanı konusundaki Elazığlıların rüyaları gerçekleşmişti.

Düzen, organizasyon, planlama, insana yaraşır işleyişlerden olmasına rağmen neden çoğunlukla mahrumuz diye kendi kendime hep sorardım. Ne zaman bu anlam da modern yaşama geçeriz diye hayal kurardım. Ben halkın kullandığı toplu taşıt kullanımındaki izdihamdan doğan sıkıntılar nasıl düzeltilebilir diye düşünürken, bu hafta Üniversitemizde bir manzara ile karşılaşınca bu anlamda olan umutlarım da kayıp oldu. Ne oldu? Kurumlar personel maaşlarını promosyon karşılığı ihale ederler ve belli süre sonra banka ile olan anlaşma biter ve bir başka banka ile yeni anlaşma yapılabilir.  Şimdiye kadar antlaşma yapılan banka personeli Üniversite personeli ile sözleşme imzalarken, üniversite personelini mağdur etmemek için mükemmel bir organizasyon yapılırdı.  Nasıl olurdu? Banka personeli formları, sözleşmeleri, banka kartlarını fakülte fakülte hazırlar, daha önceden personele de duyurulan gün ve saat diliminde ilgili fakültede uygun salona gelirlerdi. Personel salonda izdiham olmayacak sayıda, ama boş da kalmayacak şekilde gelir işlemini yapar giderdi. Banka personeliyle de tanışmış olurdu. Herkes mutlu ayrılırdı salondan.