“Ülkeyi yine ulusun kendi gücü kurtaracaktır” ilkesini benimseyen Ulu Önder Atatürk, 23 Nisan 1920 tarihinde Türkiye Büyük Millet Meclisini kurdu. 29 Ekim 1923 tarihinde Türkiye Büyük Millet Meclisi 1921 Anayasası olan Teşkilat-ı Esasiye Kanunu’nda yapılan değişiklikle devletin yönetim biçimini Cumhuriyet olarak ilan etti.

Atatürk’ün Cumhuriyet kavramını mecliste anlatmasından sonra coşkuyla “Yaşasın Cumhuriyet” sesleri ne kadar anlamlı, duygulu, milli duyguları kabartan bir tablo idi mutlaka… Cumhuriyet’in; egemenliğin kayıtsız ve şartsız ulusa ait olduğu, devletin temel organlarının seçimle işbaşına getirildiği bir rejim olmakla birlikte bir yönetim biçimi olduğu; Demokrasinin ise tüm vatandaşların devlet yönetimini şekillendirmede eşit haklara sahip olması demek olduğu vurgulanmıştı. Bu millet Cumhuriyet’i fazlasıyla hak etmişti. Cumhuriyet’in onuncu yıl kutlamalarının yapıldığı 1933 yılında, onuncu yıl nutkunda bu günün önemine ve en büyük bayram olduğuna değinilmişti.

Toplumun bilgilendirilmesi ve bilinçlendirilmesi yönünde önemli görevler alan ulusal ve yerel medya bir ülkenin, bir ilin dışarıya açılan penceresidir. Medya toplumlar ve kültürler arasında köprü kurarak farklı seslerin ulaştırılmasında, halkın talep ve beklentilerinin kamuoyuna iletilmesinde büyük görevler üstlenmişlerdir. Bu kadar ağır sorumluluğu olan medya, çağdaş yaşamın vazgeçilmez öğesi, toplumun kulağı ve sözcüsüdür.

Milli Eğitim Bakanlığına bağlı okulların ve yine birçok üniversite 2015-2016 Eğitim öğretim yılına başladı. Bayram sonrası hemen başlayacak okullar için telaş vardı. Bu tatlı telaş çocuklarda, ebeveynlerde, alış veriş ortamlarında, okullarda, okul idarecilerinde, öğretmenlerde, taşımacılık sektöründe görülmektedir. Aslında bu halkayı genişletmek mümkündür. Çünkü birçok sektöre iş düşmektedir. Bu çarkta yer alanların bir kısmı para kazanmak, bir kısmı mesleklerini icra etmek adına okulların açılmasını beklerken; çoğu öğrenci de “of ne çabuk da geçti şu tatil. Yine mi okul!” serzenişleri içerisindedirler. Her kademedeki öğrencinin okulun açılışını bekleme heyecanı farklı duyguları ile yoğunlaşıyor. Özellikle ilköğretimde öğrenci heyecan yada tedirginliklerinin altında yatan neden öğretmene olan sevgi, bağlılık, güven ve okulunda bulduğu pozitif veya negatif enerji atmosferidir. Öğrencileri güdülemede en büyük etmen öğretmen olduğuna göre öğretmenlerin sorumluluğu da fazladır.

İçim yanıyor, yüreğim sızlıyor, şehit anneleri yerine koyuyorum kendimi gözlerimden yaşlar süzülüyor.  Gencecik fidanların resimlerini görüyorum “ananız babanız sizi bu halde son yolculuğa uğurlamak için mi yetişTirdiler” diye yüreğim kabarıyor. O acı haberi vermek yetkililer için ne kadar zor, elleri yüreklerinde evlatlarını bekleyen ailelerin böyle kötü haber almaları ne büyük sarsıntı. İlk şok ve zaman geçtikçe içlerinde kor gibi büyüyen özlem dolu acılar ile son bulacak hayatlar…

Amir vardır masa amiridir, amir vardır imza atar, amir vardır sadece kurallar belirler, amir vardır bağırıp çağırma ona itaat sanır, amir vardır koltuk sevdalısıdır, amir vardır makama gelir özünü unutur, amir vardır görevden ayrılırken personel birbirine müjde verir. Amir vardır zorla kendisinin amir olarak görülmesi için sıradan insan olurlar.  Allah bizi böyle amirler ile çalışmaya mecbur etmesin.