Karnelerin verilmesiyle başlayan Şubat yarıyıl tatili başladı. Bazen bayram tatilleri 10 gün kadar uzun olduğu halde çocuklar ve veliler yarıyıl tatilinde duydukları heyecanı duymazlar. Hiç bitmeyecekmiş gibi düşünülen tatil  için aileler ve çocuklar koskoca 3 aylık yaz tatilinde yapmadıkları programları yaparlar. Adı üzerinde dinlenecekler ya!  Sinemaya gitmek isteyenler, arkadaşlarıyla baş başa vakit geçirmek isteyenler, kayak yapma heyacanı yaşayanlar, öğretim dönemi rahatlıkla oynayamadıkları ya da ailelerinden gizli oynadıkları play station ile daha çok vakit geçirmek isteyenler, bilgisayar başında daha fazla vakit geçirmek isteyenler…

Evlat sevgisi nedir? Hasretlik nedir? Analık nedir? Babalık nedir? Aile nedir? Sıcak yuva nedir? diye insanın içini ısıtan bir sürü soru ve duygusallıktan insanın burnunu sızlatan cevapları vardır.  Artık kendisi de bir baba. Ancak benim için  halen o çocuk. Bazen zaman tüneline daldığımda çocuklarım ile ilgili anılarımı şöyle tanımlarım. Çocuklarımın evde kaldıkları 20 yıl için sadece çok güzel ve etkisi altında kaldığım bir film izlemek kadar kısa süreç  diyorum.

Oğlum 10 yıl önce 20 yaşında Üniversiteden mezun olduğunun ertesi günü Amerika’ya dil öğrenmek için uçmuştu. O gün zaten onun yuvadan uçtuğunu kabullenmiştim. O ülkeye gidenlerin  bir çoğunun başarıyı yakaladıktan sonra geri gelmediklerini biliyordum. Gerçek de öyle oldu. Dil eğitimi için giden oğlum akademik  çalışmalarını orada yaptı. Eğitimi sırasında evlendi, bir üniversitede akademisyen olarak çalışmaya başladı, baba oldu. Zaman bazen o kadar çabuk geçiyor ki! Oysa bazen de takvim yaprakları sanki yerinde duruyordu. Gidişinin ilk yılı, tarihler ilerlemiyor gibiydi.

Televizyon hayatımıza geç girdi, ama hızlı girdi.  1970’li yıllarda Doğu ve Güney Doğu Anadolu Bölgelerinde TRT ilk yayına girdiğinde haftanın belirli günlerinde TRT’nin yayınları bir kaç saat izlenebilirdi.  Yayın hem kısa hem de çok kalitesizdi. Hatırlıyorum çatılarda kocaman antenler sürekli ayarlanır, yön değiştirilir, yine de yayın karlamalı olurdu. Her evde nerde televizyon olsun! Televizyonları olanların evleri minyatür sinema gibiydi. O dönemlerde yakınlarımız yayın olduğu akşamlar bize geldiklerinde, evimiz sinema salonu gibi sandalyeler art arda dizilirdi. İstiklal marşıyla açılan yayın heyecanla beklenirdi.

Kişinin ölmek amacıyla kendisine şiddet uygulaması ne kadar acıdır. İntihara karar veren kişinin bütün melekelerini kayıp ettiği düşünülür. Kendisini cezalandırıyor, inancımıza göre öldükten sonraki dünyasını karartıyor,  geride bıraktığı yakınlarını fazlasıyla cezalandırıyor.  Gün yok ki yerel ve ulusal basında yer almasın intihar olayları! Yapılan istatistiki bilgilere göre intiharların %35 – 40 oranında artması düşündürücü olmakla birlikte çok üzücüdür.

İntihar eylemlerinde genelde erkekler 35 yaş ve önecesinde, bayanlarda 25 yaş öncesinde yoğunluk vardır. Yine genellenirse kadınlar daha fazla psikolojik nedenlerle bu kötü sonuca ulaşmak isterken;  erkekler daha fazla ekonomik, psikolojik rahatsızlıklardan dolayı yaşamlarına son vermekte veya intihar girişiminde bulunmaktalar.  Artan bu eylemler tam bir sosyal yaradır.

Mutluluk sihirli, dolu dolu anlamlı, yoruma açık, beklentilere göre değişen,  bazen ve bazıları için çok kolay elde edilebilen, bazen aranılıp bulunmadığı sanılan, bazen her anında yaşandığı hissedilen bir duygudur. Mutluluğu farklı yorumlayanlar olabilir. Mutluluğu maddiyatta arayanlar var, mutluluğu maneviyatta arayanlar var, hem maddiyat hem maneviyatta arayanlar var. Çok küçük şeylerle mutlu olan var,  mutluluğa doymayan var. Çünkü ne istediğini bilemeyenler var. Mutluluk nedir?  ya da size ne mutlu eder diye sorulduğu zaman bayanların, erkeklerin, gençlerin, çocukların verecekleri cevaplar çok farklıdır.