21 Mart denince ilk akla gelen ilkbaharın gelişidir. Kış mevsimin sona erip toprağın uyandığı baharın ilk günü olarak kabul edilen 21 Mart Nevruz Bayramıdır. Nevruz denince de dağlarda taşlar arasında başını çıkaran Nevruz çiçekleri akla gelir.  Farsçadan dilimize geçen Nevruz ifadesi zaten “Yeni Gün” anlamını taşımaktadır. Nevruz farklı kültürler tarafından benimsenmiştir. İran ve Bahai takvimine göre yılın ilk günü anlamına gelir.

Biz ne ara bu hale geldik. Ne kadar duyarlıydık. Ben değil bizdik.

Evimizin bulunduğu sokakta vefat olsaydı dahi evlerde radyolarda müzik programları dinlenmezdi, evlerde, balkon, bahçelerde sohbetlerde ses tonlarına dikkat edilirdi, yüksek sesle gülemezdik. Empati yapılırdı, komşumuzun üzüntüsü bizim üzüntümüz, komşumuzun mutluluğu bizim mutluluğumuz, komşumuzun matemi bizim matemimizdi. Hatta komşu veya akraba kaybında kıyafetlere dahi dikkat edilir, bir süre daha sade ve koyu renk kıyafet tercih edilirdi. Çocukken ailemizden böyle görmüştük. Bu konularda ailelerimiz tarafından da uyarılırdık, dersimizi alırdık. Öyle öğretildi bize. Yetişkin olduk, orta yaş olduk, halen bu kurallar bizim için önemini ve güzelliğini koruyor.

Bu saygı aile içerisinde kazandırılmalı ki toplumu oluşturan aileler de topluma kazandırabilsin.

Her özel gün gibi 8 Mart tarihi yaklaştıkça Dünya Kadınlar Günü etkinlikleri, haberleri, görsel medyada satış amaçlı ürün reklamları sık sık görülmeye başlanır.

Bu özel günün anlamını vurgulamak için düzenlenen etkinliklerde kadınların önemi, anlamı ve kadın hakları üzerinde birçok program yapılır, kadınlar göklere çıkarılır. Kadınlara yeni vaatler verilir. Çiçekçiler çiçek satışından dolayı hareketlenir, piyasa canlanır. Restoranlarda doluluk oranı tam olur, Eşlerin sürprizleri beklenir, farklı etkinlikler ile sanki kadın o günün tadını çıkarmaya çalışır.

Kadının her anlamda önemi görsel, işitsel, yazılı basında, işlenirken, diğer yandan da gün yok ki hayatını bir erkek eliyle kayıp etmeyen veya darp edilmeyen kadın ile ilgili haber çıkmasın.

Pandemi nedeniyle Milli Eğitime bağlı okullarımızda alışıla gelmiş yüz yüze eğitim yerini uzaktan eğitime terk etmek zorunda kaldı. Aslında kısmen de olsa eğitim kesintiye uğradı.

Milli Eğitim sisteminin yakın geçmişine bakarsak; 1997 yılında uygulanmaya başlanılan 8 yıllık kesintisiz eğitimin başlamasıyla bazı köylerdeki ilköğretim okulları kapatılmış ve taşımalı eğitim sistemi başlatılmıştı. Bu sistemin oturması tabii ki uzun bir sürece yayıldı ve 5+3 şeklinde uygulanmıştı.

2010 yılında gerçekleştirilen 18. Milli Eğitim Şûrası’nda kesintisiz eğitim tekrar görüşülerek 4+4+4 olarak yeniden yapılanması kararı alınmıştı. Toplam 12 yıl olan kesintili eğitim için 1 yıl da okul öncesi eğitim düşünülerek, 13 yıl olması planlanmıştı. Meclise bu haliyle verilen kanun teklifinde okul öncesi 1 yıl eğitimi devre dışı bırakılmıştı. Birçok eğitimci bilim adamları ve köşe yazarları günlerce bu konuyu tartışmışlardı. 

Birkaç gün önce sosyal medyaya baktığımda, bir paylaşımda Elazığ Valiliği’nin kıymetli Elazığlı vatandaşlara anket uygulayacağını okuyunca doğrusu merak ettim. Giriş şöyle; Elazığ’ı hak ettiği yere taşımak adına yapılacak çalışmalarda vatandaşların da görüşünü almak amacıyla anket çalışmasının sosyal medyada başlatılmasıydı.

Ankette “size göre Elazığ’ın en önemli 3 sorunu hangi alanlardadır?” ifadesini okuyunca zaten ilk anda hayretler çerisinde kaldım. Zaten uzun yıllardır ihmal edilen bu şehirde sorunların, imkânsızlıkların, çaresizliklerin deprem ve ardından pandemi sürecinde yumak olduğu bu şehirde hangi 3 sorun diye merak ettim, üzüldüm, şaşırdım, şaka mı? dedim, yoksa sosyologların bir çalışması mı dedim, yoksa yapılan bir bilimsel yayın için anket çalışması mı dedim? Bir türlü adını koyamadım.