ADI BAYRAM

Adı üzerinde bayram. Neşe günüdür. İnsanlar sevinçlidir.  Birbirlerine sevgiyle yaklaşırlar, duyguların yoğunlaştığı, hoşgörünün ön plana çıktığı gündür. Kaynaşmanın olduğu, kırgınlıkların sona ermesine vesile olan gündür. Hediyeleşilen gündür.  Saat ve randevu kavramı olmaksızın arkadaş, dost ve ahbapların kısa süre de olsa görüştükleri günlerdir.  Sadece hayatta olanlar mı anılıyor? Hayır vefat edenlerin kabir ziyaretleri yoğunlaşıyor. Mezarlıklar dolup taşıyor. Her yerden ayrı bir seda ile dua sesleri yükseliyor.

Modernleştikçe bayramlar da kısmen çocukluğumdaki bayramlardan daha farklı hal aldı. Anlamını yitirme ya da değiştirmeye başladı.  Hatırlıyorum günler öncesinden evlerde dipten tekrar bir temizlik olurdu, mutlaka tepsi tepsi baklava, börek ya da farklı tatlılar evlerde hazırlanırdı. Bayramdaki yoğunluktan evde yemek pişirmeye fırsat bulamayacağını bilen anne,  misafir ile yemek yeme ihtimalini de düşünerek bol miktarda eziyetli yemekler yaparlardı. Bayram ziyaretine gelen misafir çocuğuna mutlaka bir hediye en azından mendil verilerek sevindirilirdi. Düşünüyorum o zaman çocuklar bir mendil ile dahi mutlu olurlardı.  Günümüzde hangi çocuk mendile sevinebilir ki!

Bayramlarda annemin biz çocukları erkenden uyandırmasını, babam bayram namazından gelinceye kadar tekrar elden geçirilen ev temizliği, bir hafa sonu detaylı kahvaltısından çok farkı olmayan bayram sabahı kahvaltısı yine bizler için özeldi. Hazırlanan kahvaltıyı nasıl unuturum ki! Normal zamanlarda  yeni alınan kıyafetlerin pek anlamı olmazdı. Ancak adı bayramlık olan kıyafetlerimizi giyinmek için ne çok heyecanlanırdık.  Çevremizde ekonomik durumu iyi olamayan çocukları sevindirmek adına, onlara alınan hediye kıyafetleri verirken gözlerdeki mutluluk ışıltıları ne güzeldi. Bayramda sabahtan çalan kapı sesi her defasında heyecan verirdi. Kim geldi? Kim gelecek? diye beklentiler, misafirlere ikram ne güzeldi.  Evimizde bayramda  yemek pişirecek vakit bulamazdık. Önceden hazırlanan yemeği ısıtıp yiyebilecek vakit bulduğumuzda dahi sevinirdik. Televizyon kanalları bayram için özel programlar yaparlardı. Gece ve gündüz için özel programlar yapılırdı. Bazı eğlence programları  yılbaşı gecesini aratmayacak düzeydeydi. Kitap satıcılarının iş yerlerinin önlerinde, ya da ayrıca kurulan tezgahlardaki bayram tebriki için gönderilecek kartpostalları seçmek de ayrı güzellik değil miydi? Postacıyı beklemek ayrı bir heyecan değil miydi? Kimden kart gelecek ve nasıl bir kartpostal. Yazılı materyal olduğu için defalarca okunur ve saklanırdı.

     Son yıllarda ne oldu? Bayramlar artık tatil anlayışı ile anılmaya başlandı. Hemen merak ederiz bayram tatili kaç gün? Nereye gidebiliriz? Gezi turları ne durumda?  Diye düşünerek il dışına çıkmaya çalışanların sayıları oldukça arttı. Evde kalanlar ise “aman kimse gelmese de dinlensek” diye düşünenler,  gereksiz bir bayram ziyareti diyenler, evlerde bayram heyecanı yaşanmadan devam eden rutin yaşam, çalmayan ev kapıları, kapı kapı dolaşıp bayramı kutlayarak  şeker istemeyen çocuklar!  O kadar çok sayılabilecek boşluklar var ki…… Artık bayramları da dijital dünyada kutlamayı kabullendik.  En kolay yolu tek mesaj yazıp telefon listesindeki isimlere toptan göndermek. Yani herkese ayni ifade. Oysa yakınlığı farklı olan dostlarımız, yakınlarımız için belki kullanılabilecek tek cümle ömür boyu iz bırakacaktır. Sms ile ya da internet ortamında gönderilen mesajlar işimizi kolaylaştırdıysa da bence anlamını zayıflattı. En azında telefon açarak sesini duymak daha anlamlı.  Bana kalırsa en kalıcı olanı yine yazılı tebriklerdir.

Evimden zorunlu olarak uzak geçirdiğim her bayram  içim burulur.  Sanki evimi kapattığım için evim bana gönül koyar, sanki gelmek isteyen misafirlerimi üzmüş gibi olurum,  sanki gitmek zorunda  olduğum büyüklerime karşı mahcup olurum,  sanki bir bayram  yıldızının kaydığını görürüm ve bir bayram daha bayramı yaşamadan geçti derim.

Bayramlar umuttur, bayramlar özlemdir, bayramlar berekettir.

Tüm toplumun bayramlarını kutlar sağlık ve mutluluk dolu günler dilerim.