AİLE İÇİ İLETİŞİMSİZLİK

Evliliklerle kurulan aile sistemini başarı ile yürütmek, eşlerin karşılıklı gösterecekleri iyi niyet ile doğrudan ilgilidir. Görücü usulü ya da tanışarak/görüşerek ve arkadaşlık sonrasında yapılan evliliklerde ne kadar bir başarı sağlandığı ile ilgili istatistiksel bilgiler mevcut mudur? bilemiyorum. Ama çevremde duyduklarım ve gördüklerim bana genel bir fikir vermeye yetiyor.

Son yıllarda boşanma olaylarının arttığı bir gerçek. O kadar basit meseleler yüzünden boşanmalar yaşanıyor ki, boşanma nedenlerini duyduğumda, hayretimi gizleyemiyorum. Anlaşarak evlilik kuran bazı gençlerimiz, evliliklerinin daha ilk  yılını doldurmadan ayrılığın yolunu tutabiliyorlar. Bazıları da yıllarca süren bir arkadaşlık sonrasında evlenmeye karar verdikleri halde ve anne-baba olduktan kısa bir süre sonra  birbirlerinden nefret ederek, adliye yollarını tutmaktadırlar. Bu demektir ki; eşler biri birini tanımadan evlenmeye karar vermişler, ya da eşler birbirine karşı o kadar güzel rol yapmışlar ki gerçek yüzleri evlilik sonrasında ortaya çıkmıştır ve yapacakları fedakarlık da  da bencil davranmaktadırlar diye düşünüyorum.

Evlilik sonucu iki ayrı dünyanın insanı bir araya geliyor ve bir arada yaşıyor. Eşler arasında kültürel farklar varsa, dokular birbirine uymayabiliyor. Eşlerden birinin özgür takınması, diğerinin kendisini baskı altında zannetmesi, tamamen yetiştiği çevre ile de yakından ilgilidir. Bir kültürel çevrede sarf edilen ve normal karşılanan bir ifade, diğer bir kültürel çevrede yadırganabilir veya ters tepebilir.

Evliliklerini devam ettirmeye çalışan ve çocukları olan eşlerin sonradan boşanmaya kalkmalarına bazen anlam vermekte güçlük çekiyorum. Çevremde gördüğüm bazı olaylar var. 10-15 yıldır birlikte yaşamaya tahammül etmişler, çocukları var. Ailenin maddi sıkıntısı yok, her iki eş çalışıyor. Kadın eşin maddi bağımsızlığı var. Ama “Artık tahammül edemiyorum, eşimden boşanacağım” dediklerinde, bu isteklerinde ne kadar haklılık payının olduğundan şüphe ediyorum. Çünkü 10-15 yıl diye kolay. Madem bu kadar tahammül edebildiniz ve üstelik de çocuklarınız olmuş, neden aynı koşullarda evliliği sürdürmeye yanaşmıyorsunuz ki?

Evlilik de genelde kadın eşinden ilgi bekler. Bu beklenti faklılıklar gösterir. Bazıları için güzel birkaç söz, bazıları için alacakları güzel bir hediye, bazıları için eşi için ayıracağı zaman, bazıları için kocasının kendisine karşı davranışlarında var olan sıcaklık, samimiyet, doğallık …vb.Erkekler bu anlamda daha doğal olsalar da  onların da eşlerinden beklediği ilgi ve sevgiyi görmeye ihtiyaçları vardır. Bu doğallığın farkında olmayan eşler evliliğin cicim aylarındaki bazen  de yapmacık olan davranışların ömür boyu süreceğine inanarak  yanılıyorlardır. Çünkü hayatın gerçek yüzü karşısında, ekonomik sıkıntılar, iş stresi, aile bireyleri ile olan ilişkiler yüzünden, evliliğin ilk aylarındaki ilgilerini sürdürmesini beklemek, bencillik olabilir.

Boşanmaya giden yolda eşler arasındaki iletişimsizliğin büyük rol oynadığını söyleyebilirim. Karşılıklı oturup sakin ve sürekli savunmada kalınmadan konuşulmadıkça, meseleler çözülemez. Fertler birbiri ile konuşmadıkça, kafalarında kurguladıkları düşüncelerine göre hareket edecekler ve dolayısıyla da doğrularına inanacaklardır. Hissi davranacakları için  gerçekleri görmezden gelecekler. Oysa her iki taraf da sabır gösterebilirler, birbirlerini anlamaya çalışabilirler, eşinin o andaki olumsuz tavırlarını gördüğü gibi onun iyi yönlerini de görebilirler ise ve de biraz fedakarlık sergileyebilirlerse, yıkılacak evliliklerini kurtarabilirler.

Aile içi geçimsizliklerde eşlerin ebeveynlerinin işin işine sokulması çözümsüzlüğü körükleyebilir. En iyi çözüm, empati yaparak yansız düşünmek ve sağlıklı bir iletişim kurmaktır. Evlilik sonrası ürünleri olan çocuklarımızın geleceğini düşünerek, basit olayların akabinde hemen boşanmanın yolunu tutmanın mantıki hiçbir açıklaması olamaz.Bir çok birliktelik de olduğu gibi sağlıklı uzun yürüyen  evliliğin  temelinde   saygı, sevgi ve hoşgörü vardır. Bütün evli çiftlere nice mutlu yıllar dileğiyle…