ESKİ BAYRAMLARA HASRET

Dini ve milli bayramları kutlarken daima çocukluğum aklıma gelir. Acaba değişen ne ki hep geçmişteki bayramlara özlem duyarım? Çocukken bayramlar daha mı farklı kutlanıyordu? Yoksa öyle mi sanıyoruz! Eskiye ve çocukluktaki bayramlara özlemin altında yatan gerçek acaba nedir? Değişen çevre ile yitirdiğimiz değerlerin rolü, bizleri yanıltıyor mu?

Çocukluğumda ki 23 Nisanları unutamıyorum. Annemin bayram nedeniyle birkaç ay önceden dikmeye başladığı el emeği göz nuru elbiselerimi hatırlıyorum. O elbiseleri giyindiğimde ve bir de büyüklerimin elbisemle ilgilenmeleri beni çok daha mutlu ediyordu. Şehir stadyumunda protokol önünde ilerlerken alkışlanmış olmak, beni daha da heyecanlandırıyor ve o zaman kendimden çok daha emin yürüdüğümün farkına varıyordum. Hatta kürsüde şiir okuduysam kendimi daha da ayrıcalıklı hissediyordum.

Dini bayramlarımız daha da renkli geçiyordu. Aile büyüklerini ziyaret etmek, şeker almak, cep harçlığı ile mükafatlandırılmak, çok ayrı duygulardır. Hediyenin büyüğü küçüğü olmaz derler ya, bize verilen harçlıklar da aslında çok küçük meblağlardı. Ama küçük de olsa kendinize ait bir parayı sorgusuzca harcayabilmeniz, her çocuk tarafından benimsenen bir davranış değil midir?

Dini bayramlarda babamın camiye gidişi ile birlikte evde hepimiz heyecanla uyanırdık. Annemin tekrar uyumamız için ısrar etmesi para etmezdi. Annemin tatlı telaşla koşturmasına ortak olmak isterdik. Babamın gelmesi ile kahvaltımızı yapardık. O kahvaltı her hafta sonu hazırlanan bol çeşitli kahvaltıdan farklı değildi ama maneviyatı ile o kahvaltı masası çok güzeldi. Kahvaltıdan kalktıktan sonra bayramlık diye alınan yeni giysilerimizi giyinip evde aile içi bayramlaşma yaptık dan sonra da anneannem, babaannem gibi büyüklerimizin evlerinin yollarını tutardık.

Bayramlarda yine unutamadığım çocukların kapı kapı gezip bayram kutlamaları ve kutlarken de mutlaka verilecek şekerleri beklemesiydi. Çocukluğumda daha çekingen yapımdan ya da aile yapımdan olacak ki tek başıma hiçbir kapıyı çalmadım ama çalınacak kapıyı çok bekledim. Çünkü benimle yaşıt çocuklara şeker ikram etmek ve onların gülen yüzlerini  görmek galiba çok hoşuma gitmişti. Oysa bugün çocukların ev ev dolaşıp şeker toplamalarına karşı çıkan, zilin sesini kısan, kapılarını açmayan birçok aile yok mu? Hani nerde o değerlerimiz? Kültürel değerlerimiz yok olduğunun işaretleri bunlar değil midir?

Yıllar önce bir Kurban bayramında bahçede kurban kesilmişti. Ben de küçük yaşıma rağmen gidip kurban kesimini izlemiştim. Koçun kesilişini canlı görmek, beni fazlasıyla etkilemişti, ağlamıştım ve uzun dönemler et yemekten nefret ediyordum. Çünkü o eti yemeye hakkım yok yordum.Bir dönem bu yüzden kurban bayramlarında ürkmeye başlamıştım. Ramazan bayramında tedirginlik duymazken, kurban bayramlarını sevmez olmuştum.

İşte bir kurban bayramını daha hep birlikte idrak ettik. Dini vecibelerimizi yerine getirirken, büyükler olarak farkında olmadan çocuklarımızın psikolojik durumlarını da olumsuz etkileyebilmekteyiz. Kurban bayramında medya tarafından gösterilen görüntüler eminim ki birçok çocuğumuzu gene kötü etkilemiştir. Çocuk yaşta kurban olayını çözümleyemeyen çocuklar için vahşet gibi görünen manzaralar var. Her haliyle, her şeyiyle bayramlarımızı, adet, gelenek ve göreneklerimizi çok seviyorum. Umarım bu duygularımızı biz ebeveynler çocuklarımıza aşılamakta ihmalkarlık göstermeyiz.

Şimdiki bayramlarla eski bayramları kıyaslarsak, her defasında eskiye özlem duyarım. Keşke tekrar çocukluğumdaki bayramları yaşasam diye hayal ederim. Ama maalesef toplumsal değişimler için bu değerlerimiz de günden güne kayboluyor. Bayramlaşmamak için evlerinden uzaklaşan ailelerin sayıları günden güne artığına göre, demek ki değerlerimizi kaybediyoruz. Bu değerlerimizi yaşatmak  ve çocuklarımıza eski bayramlardaki heyecanları yaşatmak aslında elimizde, yeter ki biraz fedakarlık gösterebilelim. Hepinizin geçmiş bayramını kutlar, daha nice mutlu bayramlar geçirmenizi dilerim.